Prolog

    Nienawidziłam cię, wiesz? Od samego początku nie cierpiałam twoich rozradowanych, ciemnych oczu, z których szczęście wręcz wylewało się wartkim strumieniem i zalewało całą moją przestrzeń osobistą, a jednocześnie pozostawało dla mnie niedostępne. Myślałam, że nie chcesz się nim z nikim podzielić. Nazwałam cię samolubem, pamiętasz? Wykrzyczałam to tak głośno, aż nabawiłam się bólu gardła. Ty z kolei sprawiałeś wrażenie, że wcale cię to nie ruszyło. Nadal spoglądałeś mi w twarz z ufnością, niepoprawną zażyłością. To wydarzyło się tak dawno... Nie jestem pewna, jak dobra jest jeszcze twoja pamięć, ale musisz uwierzyć mi na słowo, że tak było.
     Gdy tylko cię zobaczyłam, wiedziałam, że nasze wspólne życie nie ułoży się najlepiej. Od początku byłam uprzedzona! Danny twierdził, że potrzebuję czasu, aby się do ciebie przekonać. Ja natomiast robiłam wszystko, aby to on zrozumiał, że popełnił błąd, wprowadzając cię do naszego domu. Pomimo awantur, jakie urządzałam mu regularnie, nie chciał odpuścić. Niezłomnie obstawał przy swoim. W sumie do jakiegoś stopnia rozumiałam jego pobudki - chciał mi pomóc, wszyscy chcieli. Był przekonany, że właśnie ty pomożesz mi szybciej dojść do siebie. Tak twierdzili lekarze, psycholodzy, nawet moja matka! Ja w to nie wierzyłam. Nie dopuszczałam cię do siebie, choć byłeś uparty. Mały, durny osiołek. Nie zdawałeś sobie sprawy, że tylko wszystko pogarszasz swą nieustępliwością. Naruszyłeś prywatność, o którą tak bardzo dbałam i która była jednym z najważniejszych elementów mojego życia. W każdym razie byłego życia. Nowe w niczym nie przypominało radosnej przeszłości. Było mroczne, pełne bólu, cierpienia i żalu. Tak, żałowałam wiele, ale ty tego nie rozumiałeś. Wtargnąłeś do niego swoimi brudnymi łapskami, nie pytając czy to mi nie przeszkadza. Wszędzie wciskałeś swój nos! Doprawdy, nie potrafiłam zmusić się do pokochania ciebie takim jaki byłeś, choć przez pewien okres naprawdę się starałam. Dla Danny'ego. On na to zasłużył. Nie opuścił mnie, gdy wszyscy inni zwątpili. Tkwił z tą swoją idiotyczną miłością przy moim łóżku, kiedy zwijałam się w kłębek, jęczałam i płakałam, pragnąc, aby wszystko zniknęło. W tamtym okresie świat mógłby się skończyć, a na mnie nie zrobiłoby to większego wrażenia. Przecież mój już legł w gruzach. Co gorszego mogło się stać? Nie wiedziałam, choć Danny zapewniał mnie, że jeszcze nie wszystko przepadło. Mieliśmy dalej walczyć. On już poświęcał całą swoją miłość, a w zamian chciał tylko jednego... Domyślasz się czego? Tak, akceptacji dla ciebie! Nic z tego. Niechęć wciąż się we mnie tliła stałym, niesłabnącym ogniem.
     Inni się tobą zachwycali, wiesz? Dziubdziali i słodzili, jak do małego dziecka! Dziecka, którego miejsce w moim życiu odtąd miałeś zająć ty! Chyba to tak bardzo mnie złościło. Nie chciałam przyjaciela, pragnęłam syna lub córeczkę! Krzyczałam na ciebie bez lepszego powodu, tupałam nogą niezliczoną ilość razy, aby przegonić, gdy za bardzo się spoufalałeś. Owszem, uciekałeś, ale zaraz wracałeś, uparciuchu! Nie doceniałam twojej niezłomnej woli. Teraz zaczynam...

     Nienawidziłam cię, a ty pokazałeś mi jak żyć. Wskazałeś drogę, którą należy kroczyć, aby odnaleźć szczęście. Pozbierałeś moje wspomnienia, obdarowałeś mnie miłością i dałeś siłę do walki, a potem sam odszedłeś cichutko, nie chcąc sprawiać zbyt wiele problemów czy przykrości. Nie wymagałeś zbyt wiele, za to ofiarowałeś wszystko, co mogłeś. Obdarowałeś mnie tym, co mieściło się w twoim niewielkim serduszku. Początkowo uznałam, że to za mało. Śmiesznie mało! Nie zrozum mnie źle, byłam po prostu głupia. Nie dostrzegałam tego, co los podetknął mi pod sam nos. Dopiero z perspektywy czasu zaczynam to zauważać, choć upływ lat nieco zmienił moje spojrzenie na pewne kwestie. Zniekształcił wspomnienia, wstydliwe momenty ukrył głęboko w odmętach mojego rozumu. Niepotrzebnie! Właśnie teraz powinnam się wstydzić i kajać się przed tobą za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Wiem, wiem, że tego byś nie chciał, ale może to spowodowałoby, że wypowiedzenie tych kilku słów stałoby się łatwiejsze? Chyba nie. Przyznanie się do pomyłki nigdy nie jest proste. A ja przepraszam. Niewiarygodne, co? Człowiek uczy się na błędach, a mi zajęło to całe lata. Przepraszam cię za wszystko - za własną ślepotę, ignorancję, tchórzostwo, za to, że tak bardzo użalałam się nad sobą. Ty pomogłeś mi się pozbierać, wiesz? Osiągnęłam to dzięki tobie, z wielką pomocą Danny'ego. Zrozumiałam, może trochę za późno, ale w końcu dotarło do mnie, że cię kocham.
     I widzisz, co narobiłeś, łobuzie? Powiedziałam to, a zarzekałam się, że nigdy to nie nastąpi. Chyba dopiąłeś swego, Ennie. W końcu zawsze do tego dążyłeś. I proszę! Udało ci się! A teraz jeszcze zmuszasz mnie, abym pozwoliła ci odejść. Abym pogodziła się z tym i powiedziała żegnaj.
Żegnaj, Ennie.
     Nie, ja tak nie potrafię. Cisza, która zalega po wypowiedzeniu tych słów jest niszcząca - nie do zaakceptowania, wiesz? I choćbym intonowała to krótkie zdanie na rozmaite sposoby, pustka zawsze pozostaje. Jednak ty nalegasz i nalegasz... Staram się uśmiechnąć przez łzy, ale chyba mi nie wychodzi, bo robisz tę swoją śmieszną minę, która ma wyrażać twoje wielkie niezadowolenie. Każesz mi spróbować jeszcze raz, więc biorę głęboki oddech i odszukuję w głowie odpowiednie słowa.
- Dobranoc, Ennie - szepczę i wiem, że jest to prawidłowe. Nie oznacza wcale końca, którego wszyscy tak bardzo się obawiamy. Ma pozytywny wydźwięk. Uśmiecham się i teraz czuję, że jest to szczery gest. - Do widzenia, kochanie.



Witam was wszystkich na moim nowym opowiadaniu. Jego tematyka może troszkę zaskoczyć osoby, które kiedykolwiek czytały coś mojego, ponieważ do tej pory zawsze trzymałam się blisko fantastyki, a tym razem postanowiłam zmierzyć się z czymś całkowitym innym i... normalnym. Cóż, zobaczymy, co z tego wyjdzie. Zdaję sobie sprawę z tego, że prolog nie nastraja zbyt optymistycznie i w sumie tak mógłby wyglądać epilog tej historii, lecz obiecuję, że postaram się, aby kolejne rozdziały zmieniły to wrażenie. Aha, i chociaż tutaj pisałam w pierwszej osobie - ciąg dalszy będzie tworzony w narracji trzecioosobowej. Ot, kolejna rzecz, którą pragnę wypróbować i która może ucieszy poniektórych.
Kolejny rozdział planuję opublikować dopiero w okolicach początków lutego, z tego względu, iż w szkole odbywa się obecnie szał poprawiania ocen przed zakończeniem semestru. Ja też trochę powalczę, dlatego moja aktywność na bloggerze może się odrobinę zmniejszyć, ale gdy tylko to ogarnę wracam do publikowania co tydzień lub dwa. 
Bez dłuższego już przeciągania - zapraszam do lektury i serdecznie pozdrawiam!